Wanneer een parfum 100 jaar oud wordt, kun je er zeker van zijn dat het een verhaal te vertellen heeft. En het wordt niet ingewikkelder en sappiger dan Chanel No. 5.
Dit bericht kan affiliate links bevatten, wat betekent dat we een kleine commissie verdienen op aankopen via de links (zonder extra kosten voor u). Dit verandert onze mening niet, maar helpt wel om de site te ondersteunen. Bedankt!
Terwijl Het geheim van Chanel nr. 5: De intieme geschiedenis van ’s werelds beroemdste parfum door Tilar J Mazzeo (Harper Perennial) werd gepubliceerd in 2010, het bevat veel goed onderzochte inzichten met betrekking tot de tijdloze aantrekkingskracht van dit icoon.
Mazzeo is cultuurhistoricus en wijnschrijver en auteur van boeken als De Weduwe Clicquot (HarperCollins) en Back Lane Wijnhuizen van Sonoma, tweede editie (Penguin Random House).
Zoals Mazzeo in het voorwoord van het boek stelt: “Veel van wat wordt verteld en verteld over de transformatie ervan in een internationaal synoniem voor luxe is het spul van halve waarheden, verwarring, collectieve fantasie en pure uitvinding. Soms is de waarheid dat die legendes obscuur zijn fantastischer dan welke fictie dan ook.”
Te beginnen met Gabrielle Chanel’s jeugd in een weeshuis, Het geheim van Chanel Nr. 5 is een must-read voor iedereen die meer wil weten over “le monstre” (het monster), zoals het parfum in de industrie bekend staat.
Integendeel
Ik wil niet te veel van de onthulde geheimen en de mythes ontkracht door Mazzeo verklappen, maar voor degenen die een teaser willen, gaat hier …
- Chanel No. 5 was niet de eerste geur die gebruik maakte van aldehyden (dat onderscheid behoort toe aan LT Piver Rêve d’Or). Maar het is zeker de meest bekende, met zijn liberale gebruik van deze kunststoffen.
- Het was ook niet de eerste designergeur. De Parijse couturier Paul Poiret kwam er voor het eerst met Parfums de Rosine Nuit Persane in 1911.
- De formule voor Chanel No. 5 werd niet gestolen uit het laboratorium van een bedrijf dat eigendom was van haar vriend en rivaal François Coty.
- Hoewel de ontwerpster iets had met het nummer vijf en haar debuutgeur ernaar vernoemde, werd Chanel No. 5 niet officieel uitgebracht op 5 mei 1921, de vijfde dag van de vijfde maand. Het verscheen stilletjes in de schappen van haar boetieks, maar was vanaf het begin enorm populair.
- Vanwege de vraag, in 1924, in ruil voor hun productie-, distributie- en marketingexpertise, tekende Coco Chanel de meerderheidscontrole (70%) van de parfumkant van haar bedrijf over aan de gebroeders Wertheim, Pierre en Paul, die eigenaar waren van het parfumbedrijf Bourjois.
De oprichting van Les Parfums Chanel betekende dat ze 10% van de winst zou ontvangen. Met de aanzienlijke winstgevendheid van het parfum kreeg ze later echter spijt van deze zakelijke beslissing, wat de dubieuze juridische actie tegen haar Joodse investeerders tijdens de Tweede Wereldoorlog verklaart toen de nazi’s Parijs bezetten (zie interview hieronder).
Ondanks alle vuile transacties en talloze rechtszaken, werd het contract in 1947 heronderhandeld, waarbij ze in ruil voor $ 350 000, 10% van de winst en 2% van de parfumverkoop wereldwijd, zou stoppen met het gebruik van het nummer vijf in een van haar marketing.
Later, in de jaren 1950, stemde Pierre Wertheimer ermee in om de heropening van haar modehuis te financieren en al haar rekeningen te betalen (inclusief haar huur in het Ritz Hotel in Parijs). Maar de familie Wertheimer zou de rechten op de geur- en modebedrijven bezitten. Die overeenkomst loopt tot op de dag van vandaag voort, met Alain en Gérard. Wertheimer, de kleinkinderen van Pierre, die het luxebedrijf runnen.
- Hoewel haar partners in de jaren 20 verschillende marketingtrucs misten, toonden ze tijdens de oorlog hun zakelijk inzicht. Vanuit hun nieuwe basis in de Verenigde Staten, nadat ze in 1940 uit Frankrijk waren ontsnapt, stuurden ze voormalig Guerlain-president H. Gregory Thomas op een geheime missie naar Grasse, Frankrijk, om de grondstoffen te kopen die nodig waren om Chanel No. 5 te produceren. Hij kwam terug met honderden kilo’s jasmijn en rozenbeton.
Interview met Tilar J Mazzeo
Wat was voor jou de aanleiding om het boek te schrijven?
Ik kwam tot het boek vanuit het perspectief van een wijnschrijver en vroeg me af wat de relatie is tussen parfum en wijn: beide aromatische vluchtige stoffen in alcohol. Wat maakte een geweldig parfum en was het vergelijkbaar met een geweldige wijn?
Had je vooroordelen voordat je aan je onderzoek begon?
De andere vraag van het boek voor mij was: is Chanel No. 5 echt een geweldig parfum of is het geweldige marketing? Ik begon ervan uit te gaan dat marketing een groter deel van de vergelijking zou zijn.
Wat was je het meest verrast om te ontdekken in je onderzoek?
Hoe desastreus de marketing in het begin was voor deze geur. Ze besloten bijvoorbeeld om Chanel No. 5 te lanceren samen met een hele reeks andere genummerde geuren (Chanel No. 2, Chanel No. 3). En de advertenties hadden ze allemaal in dezelfde flessen. Het zou elke andere geur hebben doen zinken.
Hoeveel toegang heeft het bedrijf je gegeven? En wat was hun reactie toen het boek verscheen?
Ik had wel toegang tot historische documenten bij Chanel en de jasmijn- en rozenplantages in Grasse. De parfumeurs van Chanel waren ook verbazingwekkend gul met hun tijd.
Ik ben niet zeker over het uitzicht van het maison. Ik denk dat we het eens waren over de geur. In het begin zagen we waarschijnlijk anders Coco Chanel’s Tweede Wereldoorlog ervaring, maar ik vermoed dat we daar niet echt heel ver uit elkaar liggen.
Chanel en haar Duitse vriend [officer Hans Günther von Dincklage] tijdens de oorlog beweerden beiden dat ze als dubbelagenten voor de Britten werkten met een man genaamd Canaris, en het historische bewijs suggereert dat dit waarschijnlijk waar is.
Ik denk niet dat Chanel een nazi-spion was. Ze had wel degelijk een Duits vriendje. Ze nam tijdens de Tweede Wereldoorlog deel aan een “Aryanization” -rechtszaak [unsuccessfully suing for ownership of the company, as it had been abandoned], wat niet haar mooiste moment zou zijn. Er waren echter veel niet bijzonder mooie momenten tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk.
Nu Chanel No. 5 dit jaar zijn honderdjarig bestaan viert, lijdt het geen twijfel dat het meer dan ooit meer is dan een parfum, het is een cultureel icoon. Zou u de belangrijkste factor kunnen benadrukken die heeft bijgedragen aan die status?
Elke parfumeur die ik ooit heb gesproken, inclusief veel van Chanel’s concurrenten, zeggen allemaal één ding: als een modernistisch kunstwerk uitgedrukt in geur, is Chanel No. 5 een meesterwerk. Het doet iets geweldigs als geur door zijn aldehyden in evenwicht te brengen met diepe bloemen. Er zit iets van de koorddansact in de geur.
Het verhaal van Chanel No. 5 is ook het verhaal van Coco Chanel. Om haar als complex te omschrijven zou een understatement zijn…
Inderdaad. Ze begint haar leven als wees in een klooster, wordt dan cabaretshowgirl (van daaruit de bijnaam “Coco”) en de minnares van een reeks rijke mannen, wordt heel snel een gevierd ontwerper, lanceert een populaire geur maar geeft vrijwel onmiddellijk rechten over aan een ander bedrijf, en brengt de volgende decennia door met het aanklagen van haar (Joodse) zakenpartners en het daten met een Duitser tijdens de bezetting van Parijs.
Uw boek verdoezelt niet de meer controversiële aspecten van Coco Chanel’s pogingen om de controle over de geurindustrie te herwinnen, vooral tijdens de nazi-bezetting van Frankrijk. Hoe is haar mystiek desondanks in stand gehouden?
De geschiedenis zit vol met mannen die zich slecht gedroegen en gevierd bleven als kunstenaars en genieën. Picasso, om een tijdgenoot van Chanel te nemen, was een complete cad. Chanel was zowel een kunstenaar als een genie in haar metier en net als bij Picasso moet je haar persoonlijke karakter scheiden van haar kunst. Haar kunst, zowel in mode als in geur, is adembenemend.
Uw boek verscheen in 2010, 11 jaar voor het eeuwfeest. Wat zou je er nu aan toevoegen?
De geurgeschiedenis in het boek blijft actueel en actueel. Het debat over Chanel en de Tweede Wereldoorlog is sinds de publicatie in 2010 geïntensiveerd en ik zou nu een uitgebreidere context aan het boek willen toevoegen. Ik ben zeer kritisch over chanel’s acties tijdens de oorlog in termen van haar “Aryanization” juridische acties.
Ik denk echter niet dat de feiten enkele van de argumenten ondersteunen die werden gemaakt nadat mijn boek werd gepubliceerd, die haar ‘horizontale samenwerking’ hekelen. Ik gaf die uitgebreide context in het boek dat ik schreef na dat over Chanel, dat ging over het Ritz Hotel in Parijs tijdens de bezetting. [The Hotel on Place Vendôme (HarperCollins)].
Uw persoonlijke gedachten over Chanel No. 5 als parfum?
Ik ben blind als een vleermuis en kan geen deuntje dragen, maar ik ben gezegend of vervloekt, afhankelijk van de omstandigheden, met een extreem fijne neus. Het is moeilijk voor iedereen die dat heeft om Chanel No. 5 niet te bewonderen en van geuren te houden. Chanel No. 5 is als het al dan niet bewonderen van een Petru uit 1953s (hoewel met een heel ander aromatisch profiel). Maar sommige dingen zijn kwalitatief briljant. Chanel No. 5 en Shalimar zijn mijn go-to klassieke geuren. Als je eenmaal het technische en artistieke genie van die parfums waardeert, is het moeilijk om er geen tijd mee door te willen brengen, in mijn ervaring.
Het geheim van Chanel No. 5: The Intimate History of the World’s Most Famous Perfume is hier te koop.
Pin op Pinterest
